دستور موقت یا دادرسی فوری دستوری است که دادگاه جهت انجام عمل یا منع از امری صادر میکند. دستور موقت یکی از نهاد های حفاظتی و تامین کننده به شمار می آید و اساسا تاثیری در رسیدگی ماهوی ندارد. مهمترین شرط صدور دادرسی فوری ، اثبات فوریت موضوع است که تشخیص این امر با دادگاه است. برای صدور دستور موقت ، اثبات فوریت موضوع شرط است برخلاف تامین خواسته که فوری بودن موضوع، ملاک نیست و این وظیفه متقاضی هست که دلیلی ارائه کند تا باعث اقناع دادگاه نسبت به فوریت امر شود. فرد متقاضی می تواند در حین جلسات دادرسی و یا قبل از شروع رسیدگی از دادگاه درخواست صدور دستور موقت کند اگرچه طبق قانون درخواست دستور موقت می تواند به صورت کتبی یا شفاهی صورت گیرد در رویه قضایی عملا با تقدیم درخواست به صورت کتبی ممکن است. مواد 310 و 316 قانون آیین دادرسی مدنی به این نهاد اختصاص یافته است. دستور موقت دارای ویژگی هایی است که آن را از نهادهای مشابه مانند تامین خواسته متمایز می کند، این دستور محدودیت هایی را برای طرف مقابل دعوا ایجاد می کند، بدون آنکه صدور آن، تاثیری در ماهیت دعوا داشته باشد. طبق ماده ۳۱۰ قانون آئین دادرسی مدنی برای صدور دستور موقت ، اثبات فوریت موضوع شرط است برخلاف تامین خواسته که فوری بودن موضوع، ملاک نیست .در این ماده می خوانیم: «در اموری که تعیین تکلیف آن فوریت دارد، دادگاه به درخواست ذی‌نفع برابر مواد زیر دستور موقت صادر می‌نماید.»
نکات مهم: توجه کنید اگرچه دستور موقت با تامین خواسته از جهاتی مشابه می باشد ولی نباید فراموش کرد این دو نها یکسان نبوده و نمی توان ایندو را به جای هم استفاده کرد. ۱_اجرای دستور موقت منوط به تایید رییس مجتمع قضایی است اما اجرای تامین خواسته اینطور نیست. ۲_قرار دستور موقت ضمن تجدیدنظرخواهی از اصل دعوا قابل تجدیدنظر است اما تامین خواسته قابل تجدید نظر نیست
.
دادگاه